بررسی تأثیر مداخلات روان‌شناختی خانواده محور بر توانایی‌های کلامی کودکان با نشانگان داون

زمینه و هدف: کودکان با نشانگان داون به علت نارسایی در تحول مغزی و شلی عضلات در دوران اولیه تحول، در صحبت کردن و مهارت های کلامی دارای تأخیر هستند. پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر مداخلات ­روان­ شناختی خانواده ­محور بر افزایش توانایی‌های کلامی کودکان دبستانی با نشانگان ­­­داون انجام شد. روش: روش پژوهش نیمه ­آزمایشی و از نوع پیش ­آزمون – پس ­آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل تمامی کودکان دبستانی 10 تا 11 ساله شهر تهران با نشانگان داون بودند که در سال تحصیلی 96- 1395 مشغول به تحصیل بودند. از بین آنها30 نفر به صورت هدفمند انتخاب ‌شده و به شکل تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه جای دهی شدند. آزمودنی‌های گروه آزمایش به مدت 3 ماه در 24 جلسه مداخلات روان‌شناختی خانواده­محور را دریافت کردند درحالی‌که گروه گواه مداخله­ ای در این زمینه دریافت نکردند. ابزار پژوهش، نسخه نوین هوش ­آزمای تهران – استنفورد بینه (افروز و کامکاری، 1385) بود که در مرحله پیش ­آزمون و پس ­آزمون برای هر دو گروه اجرا شد. جهت تجزیه و تحلیل داده‌ها از تحلیل کوواریانس چندمتغیری استفاده شد. یافته ­ها: یافته‌های پژوهش نشان داد مداخلات روان‌شناختی خانواده­محور به افزایش توانایی‌های کلامی دانش­ آموزان با نشانگان داون تحت مداخله منجر می‌شود. همچنین، این مداخلات سبب ارتقاء استدلال سیال کلامی، دانش کلامی، استدلال کمی کلامی، پردازش دیداری – فضایی کلامی، و حافظه فعال کلامی دانش آموزان با نشانگان داون می‌شود (سطح معناداری 0/05). نتیجه­ گیری: بر اساس نتایج پژوهش حاضر، مداخلات روان‌شناختی خانواده­­محور با آموزش راهبردهای لازم به خانواده­ ها توانسته است باعث بهبود عملکرد کلامی کودکان  با نشانگان داون شود. استلزام ­های نتیجه به دست آمده در مقاله مورد بحث قرار گرفته است.